O nas

O naszym przedszkolu

Nasze przedszkole znajduje się na osiedlu mieszkaniowym KURAK. Usytuowane jest w bloku przy ul. Łódzkiej 86. Obejmujemy opieką dzieci w wieku od 3 do 6 lat, a w szczególnych przypadkach również dzieci młodsze.

Atutem placówki jest serdeczna, rodzinna atmosfera, którą tworzą jej pracownicy, dlatego każde dziecko może liczyć na naszą pomoc, życzliwość i zrozumienie. Propagujemy ideę pogodnego, beztroskiego dzieciństwa, w którym zabawa jest nauką, a nauka przyjemnością. Dokładamy starań, aby każde dziecko mogło rozwijać się według własnego, indywidualnego rytmu. Nie zmuszamy do pracy wykraczającej poza możliwości rozwojowe naszych wychowanków. Stawiamy zadania, które rozwijają wrodzony potencjał dziecka i o krok wyprzedzają posiadane umiejętności i wiedzę.

Wizja Przedszkola:

Każde dziecko jest niepowtarzalną osobą, dlatego też wraz z rodzicami dążymy do tego, by nasze dzieci wyposażone były w wiedzę, umiejętności i sprawności, które pozwolą im sprostać wymaganiom stawianym w szkole i dorosłym życiu, by były otwarte na kontakty z innymi ludźmi, by cechowała je patriotyczna oraz twórcza postawa wobec otaczającego je świata. Respektujemy prawo rodzica do zabierania głosu w sprawach dotyczących jego dziecka - zabiegamy o partnerską współpracę z rodzicami.

Misja Przedszkola

Nasze przedszkole zapewnia opiekę, wychowanie w atmosferze akceptacji i bezpieczeństwa. Dzieci mają możliwość samorealizacji i aktywnego odkrywania swoich możliwości. Dzięki bogatej ofercie zajęć dodatkowych rozwijają swoje zainteresowania wzbogacając wiedzę o otaczającym świecie.

Zajęcia wychowawczo - dydaktyczne dostosowane są do możliwości rozwojowych dzieci i prowadzone są na wysokim poziomie. Dzieci mają stworzone warunki do twórczego działania, przyswajają ważne umiejętności przydatne w życiu dorosłego człowieka.

Wychowankowie mają w nauczycielach wsparcie, a ci każdemu dziecku zapewniają podmiotowe traktowanie i dbają o jego wielostronny rozwój. Pedagodzy w naszym przedszkolu współpracują ze sobą i dzielą się zdobytą wiedzą. Pogodna atmosfera w przedszkolu i życzliwi nauczyciele umiejętnie otaczają opieką wszystkie dzieci.

Nauczycielki znają potrzeby i zainteresowania dzieci oraz posiadają umiejętność atrakcyjnego prowadzenia zajęć. Konstruują ciekawe i bogate oferty zabaw i zadań, są dobrze przygotowane merytorycznie i metodycznie. Poszukują innowacyjnych rozwiązań, mają wysokie kwalifikacje, pracują z pasją ciągle doskonaląc swoje umiejętności.

Przedszkole propaguje edukację prozdrowotną oraz zachowania przyjazne przyrodzie. Dzieci wdrażane są do troski o własne zdrowie i aktywności ruchowej oraz poznawczej w naturalnym otoczeniu. Obserwują i badają przyrodę, uczą się ją rozumieć, kochać i szanować, a także korzystać z jej zasobów dla własnego zdrowia i zaspokojenia potrzeb.

Przedszkole ściśle współpracuje z rodzicami, uwzględnia ich potrzeby i oczekiwania. Angażuje rodziców do pracy na rzecz przedszkola. Rodzice są naszymi sojusznikami, a działania nasze są skoordynowane. Wszyscy pracownicy naszej placówki współdziałają ze sobą. Tworzą przyjazną atmosferę, dzięki której dzieci czują się akceptowane i bezpieczne.

Nasze przedszkole jest przyjazne dzieciom. Ciągle doskonalimy swoją bazę lokalową. Sale wyposażone są w nowoczesny sprzęt, nowe meble, pomoce dydaktyczne i piękne zabawki. Nasz plac zabaw zaspokaja potrzeby ruchowe dzieci na świeżym powietrzu i zachęca do zabawy.

Dzięki skutecznej promocji nasze przedszkole ma dobra opinię w środowisku lokalnym. Dobra baza, wyposażenie, estetyka pomieszczeń i otoczenia dopełnia działania dydaktyczno - wychowawcze i wpływa na wysoką ocenę. Placówka inwestuje w nauczycieli, pracowników, bazę lokalowa, a zyskują na tym przede wszystkim dzieci. Przedszkole jest zarządzane w sposób sprawny i nowoczesny, a pracownicy mają satysfakcję ze swojej pracy

Absolwenci naszego przedszkola to dzieci otwarte, twórcze, komunikatywne, przygotowane do podjęcia obowiązków na kolejnym szczeblu edukacji. Znają siebie i swoje możliwości, akceptują odrębność innych, potrafią odnaleźć się w nowej sytuacji, rozwiązują problemy, dążą do osiągnięcia sukcesu i radzą sobie z porażkami.

W naszym przedszkolu pracuje wykwalifikowana kadra, która stwarza dzieciom optymalne warunki do rozwoju przy wykorzystaniu różnorodnych form i metod otwartego stylu pracy. W pracy z dziećmi nauczyciele wykorzystują wiele pomocy dydaktycznych, stosując nowatorskie metody pracy realizują wybrany program dydaktyczno-wychowawczy, pozwalający na dobre przygotowanie absolwentów do podjęcia nauki w szkole.

ORGANIZUJEMY:

Uroczystości o charakterze rodzinnym - Dzień Mamy, Dzień Ojca, Dzień Babci i Dziadka
Uroczystość Choinkową
Pasowanie na przedszkolaka
Bal Karnawałowy
Wycieczki
Spotkania z ciekawymi ludźmi
Koncerty muzyczne
Spektakle teatrów lalek
Uczestniczymy w różnorodnych projektach, konkursach miejskich i ogólnopolskich.

STOSUJEMY WIELE KREATYWNYCH I INSPIRUJĄCYCH METOD PRACY Z MAŁYM DZIECKIEM W ZAKRESIE RÓŻNYCH DZIEDZIN WYCHOWANIA I KSZTAŁCENIA. NASZE DZIECI SĄ AKTYWNE, TWÓRCZE, PEŁNE PASJI I MOTYWACJI DO WŁASNEGO ROZWOJU.

Metoda C. Orffa
Orff wyszedł z założenia, iż kulturą fizyczną dziecka należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno- muzyczną oraz z kulturą słowa. Dlatego nawiązuje on do tradycyjnych, zanikających we współczesnych czasach form zabaw, ćwiczeń, tańców, muzyki, porzekadeł, legend, baśni, poezji, prozy itp. Te właśnie ginące formy ruchowo-muzyczno- słownych zainteresowań dzieci znalazły się u podstaw nowej metody, której głównym celem i zadaniem jest wyzwolenie u dzieci tendencji samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej zwłaszcza powiązanie muzyki z ruchem stanowi bardzo charakterystyczny rys omawianej metody. Szeroko rozbudowany repertuar ćwiczeń i zabaw daje możliwość rozwijania inwencji zarówno dzieciom wysoko uzdolnionym, jak i zaniedbanym, które mają okazję wyrównać swoje braki. Zarówno muzyka, jak i ruch oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie, przy czym w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden z wymienionych elementów, gdy inne spełniają roję towarzyszącą lub podrzędną.

Metoda aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss

Metoda Batii Strauss pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego.

Kontakt z muzyką jest dla dziecka źródłem twórczych poczynań, różnorodnych poszukiwań, stymuluje dziecko do samowyrażania się (np. w tańcu, śpiewie). Poprzez kontakt z muzyką rozwijają się u dziecka dodatnie cechy charakteru, zdolności poznawcze, a cała osobowość kształtowana jest harmonijnie i wielostronnie.

Do wartości wychowawczych metody można zaliczyć:

kształtowanie kultury muzycznej,
doskonalenie smaku,
rozwijanie umiejętności słuchania,
rozumienie własnej psychiki, obyczajów, warunków do życia,
rozbudzanie zainteresowań i sympatii do ludzi,
kształtowanie umiejętności wypowiadania się,
odczuwanie piękna,
oddziaływanie na dyspozycję dziecka do pracy, oraz na pamięć,
rozwijanie poczucia więzi grupowej,
rozwijanie samodzielności.

Metoda aktywnego słuchania muzyki według B. Strauss daje następujące możliwości:

dzieciom:
uczestniczenie w utworze muzycznym,
przeniknięcie do struktury całego utworu a w konsekwencji jego radosny i rozumny odbiór,
kształcenie wyobraźni dźwiękowej,
odczucie i przeżycie radości wspólnoty tworzenia, dostępnej jak wydawać by się mogło tylko artystom,
możliwość wystąpienia w roli współwykonawcy lub artysty,
swobodę w zmianie ról, jakie mają pełnić dzieci w danym utworze muzycznym,
nauczycielowi:
stosunkowo krótki czas osiągania zamierzonego celu,
wskazywanie w sposób niewerbalny na różne elementy dzieła muzycznego: formę, tempo, rytm, dynamikę, barwę.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta wspiera i stymuluje rozwój dziecka. Nadrzędnym celem tej metody jest osiągnięcie wewnętrznego spokoju, uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie się, zrelaksowanie, a także rozwijanie wzajemnych kontaktów i porozumiewanie się poprzez ćwiczenia. Można do tego dojść stopniowo: początkowo poprzez poznanie samego siebie, swego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na najbliższe otoczenie i wreszcie nawiązanie stosunków z innymi ludźmi. Dopiero wtedy umysł staje się bardziej samodzielny, przygotowany do tworzenia, co w konsekwencji prowadzi do uzmysłowienia sobie własnej wartości, celowości oraz działania sprzyjającego dobremu samopoczuciu.

Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju. Jest ona szczególnie przydatna w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi, lękliwymi oraz w przypadkach głębszych zaburzeń rozwojowych.Podstawowym założeniem tejże metody jest rozwijanie przez ruch:

świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
świadomości przestrzeni i działania w niej,
dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznawania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Zgodnie z intencjami i wskazówkami W. Sherborne ćwiczenia wykonywane tą metodą są bardzo proste, a ich ilość jest nieograniczona, zależy od fantazji i pomysłowości ćwiczących.

W czasie prowadzenia zajęć metodą Ruchu Rozwijającego należy pamiętać o przestrzeganiu trzech podstawowych zasad:

1. Można zachęcać dziecko do wspólnej zabawy, ale nie wolno go do niej zmuszać,

2. Należy wzbogacać ćwiczenia o pomysły dzieci, aby kształtować ich postawę kreatywną,

3. Należy pamiętać o stopniowaniu trudności:

Zabawa, miła atmosfera, osiąganie sukcesu w każdym ćwiczeniu i wspólna radość z pokonywania trudności są warunkiem powodzenia w wyrównywaniu u dzieci występujących zaburzeń, oraz satysfakcji z uczestnictwa w zajęciach.

Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) Rudolfa Labana

Metoda ta, nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywa tu inwencja twórcza ćwiczącego, jego pomysłowość, fantazja, oraz doświadczenie ruchowe.

Operuje się tu zadaniami ruchowymi otwartymi i zamkniętymi, opowieścią ruchową, ruchem zabawowo – naśladowczym, inscenizacją, improwizacją ruchową, pantomimą, mimiką, groteską, kanonami ruchowymi, ćwiczeniami muzyczno – ruchowymi przy użyciu instrumentów perkusyjnych, oraz muzyki żywej i mechanicznej, zabawami rytmiczno – tanecznymi, elementami tańców regionalnych i narodowych, które komponuje się następnie w małe układy.

Trzeba jednak nadmienić, iż czasem wprowadza się tu ruch naśladowczy, bądź też wykonywany w formie ścisłej. Jest to niezbędne zwłaszcza przy wprowadzaniu ćwiczeń muzyczno – ruchowych i tańców.

Omawiana metoda nie służy jednak nauczaniu techniki ruchu gimnastyczno – sportowego, lecz rozbudzaniu zdolności tanecznych już od najmłodszych lat. W swojej metodzie R. Laban uważa taniec jako zdolność wypowiadania swoich wrażeń, uczuć, oraz przeżyć przy pomocy ruchu.

Jak wszystkie metody twórcze, tak i omawiana metoda nie zaleca żadnego z góry narzuconego toku. Najistotniejsze jest przestrzeganie trzech zasad:

wszechstronności,
stopniowania trudności,
naprzemienności wysiłku i rozluźnienia, koncentracji i rozproszenia.

Nauczyciel staje się tutaj współuczestnikiem i współpartnerem zabawy.

Metoda ruchowa ekspresji twórczej daje możliwość rozwijania się w zakresie (między innymi):

wyczucia własnego ciała,
wyczucia przestrzeni,
wyczucia ciężaru ciała (siły),
doskonalenia płynności ruchów,
kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem, grupą.

Metoda gimnastyki ekspresyjnej, która rozwija zdolności twórcze i odkrywcze w pracy z dziećmi w przedszkolu, może ujawniać się w trojaki sposób:

sporadycznie w formie krótkich wstawek uatrakcyjniających zajęcia,
przez prowadzenie większych fragmentów zajęć,
przez prowadzenie całych jednostek metodycznych omawianą metodą.

Edukacja przez ruch Doroty Dziamskiej

Autorką systemu metodycznego Edukacja przez ruch jest Dorota Dziamska.

Jest to nowoczesny system metodyczny przeznaczony do prowadzenia kształcenia i wychowania dzieci z przedszkoli i młodszych klas szkoły podstawowej, realizujący założenia integracji sensorycznej, wspomagający procesy zapamiętywania, a więc uczenia się. System jest zbiorem ćwiczeń usprawniających poszczególne funkcje rozwijającego się organizmu, które opierają się na naturalnych formach ruchu dziecka. Każde ćwiczenie zaproponowane uczestnikom zabaw i spotkań edukacyjnych:

zawiera zaplanowany swobodny, a potem celowy ruch,
wywołuje korzystne emocje motywujące do indywidualnej i zbiorowej aktywności,
ma charakter poznawczy, rozwija mowę, myślenie, buduje wiedzę.

Ruch odgrywa najbardziej znaczącą rolę w procesie uczenia się małych dzieci, system proponuje więc poruszanie się w trakcie zajęć, co ma swój bezpośredni wpływ na koncentrację, tempo pracy oraz umożliwia pełniejszy rozwój we wszystkich obszarach: fizycznym, emocjonalnym, społecznym i poznawczym.
Działaniom dzieci towarzyszy rytmizowany tekst lub muzyka, co sprzyja uzyskaniu płynności i sprawności ruchu.

Metoda M. Ch. Knillów

Autorami tej metody są Marianna i Christopher Knill. Powstała ona w wyniku trudności, jakie napotykali terapeuci komunikując się z osobami nie nawiązującymi kontaktu z otoczeniem. Autorzy wyodrębnili w niej dwie części – pierwsza stanowi „Dotyk i Komunikacja”, druga „Programy Aktywności, Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja”. Zdaniem Christophera Knilla, opracowane programy „pomagają dziecku doświadczyć jego ciała jako jedności i wspomagają rozwój wyobrażenia ciała wtedy, gdy dziecko nie jest zdolne do używania swojego ciała aktywnie”. Niewątpliwym atutem tej metody jest wykorzystanie zabawy w połączeniu z muzyką i ruchem. Dziecko uczy się łączyć słyszane dźwięki z konkretnymi czynnościami, co daje nie tylko radość z prawidłowo wykonywanych ćwiczeń, ale ponadto zapewnia mu odpowiedni poziom bezpieczeństwa konieczny do nawiązania kontaktu. W efekcie uzyskujemy zwiększoną koncentrację uwagi oraz pamięć, a także usprawniamy koordynację pomiędzy układem nerwowym a mięśniowym.

„Dotyk i Komunikacja” to pierwsze z dwu opracowanych przez Knillów podejść. Polega na uświadomieniu sobie własnego ciała poprzez właściwy odbiór bodźców płynących z rąk terapeuty w trakcie masowania poszczególnych jego części. Sesje w tym programie powinny odbywać się systematycznie, ale nie częściej niż 2-3 razy w ciągu tygodnia.

W trakcie każdego spotkania z metodą „Dotyku i Komunikacji” niezwykle ważną rolę odgrywa specjalnie skomponowana muzyka, która w zależności od czasu wystąpienia w sesji pełni zróżnicowane funkcje. Część pierwsza, trwająca 3 minuty ma na celu przygotowanie dziecka do zajęć i poprzez relaksację stworzyć przyjazną atmosferę. Muzyka w części drugiej (7 minut) jest już wyraźnie zrytmizowana – jest to moment do prowadzenia pierwszych ruchów masażu (nogi, ramiona). W części trzeciej (6 minut) muzyka jest bardzo intensywna, zarówno pod względem melodii, jak i rytmu – służy ona wsparciu większych ruchów (plecy) i nawiązaniu bardziej intensywnego kontaktu. W przed ostatniej części (4 minuty), muzyka staje się łagodniejsza i melodyjna, dając okazję do bardziej zabawowego charakteru masażu (twarz). Ostatnią część stanowi muzyka zamykająca

(3 minuty) o działaniu uspokajającym i medytacyjnym (refleksja nad atmosferą w czasie trwania sesji).

Zadaniem drugiej części metody „Programy Aktywności, Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja” jest rozwój w zakresie naśladownictwa, ruchu i zabawy, a także kontaktów z otoczeniem. Podstawowym założeniem opinii autora jest to, że „rozwój człowieka uzależniony jest od zdolności do nabywania, organizowania i wykorzystywania wiedzy o sobie (…), zależy również od sposobu, w jaki ludzie zaznajamiają się ze swoim ciałem i uczą się, jak go używać”. Drugie podejście wynika z „Dotyku i Komunikacji” i jest jego konsekwencją, w związku z czym, ma służyć ciągłemu rozwijaniu aktywności dziecka. W jego skład wchodzi pięć programów, które powinny być realizowane w ustalonej kolejności i przebiegać według ściśle określonego schematu. Poszczególne programy realizuje się do momentu, kiedy terapeuta uzna, że dziecko opanowało wszystkie stanowiące go ćwiczenia. Znakiem ułatwiającym przejście do kolejnego, bardziej skomplikowanego, wymagającego więcej zaangażowania ze strony dziecka programu jest moment, w którym potrafi ono samodzielnie zrealizować poszczególne ćwiczenia lub tylko rozpoznaje kolejno następujące etapy.

W opinii wielu specjalistów wykorzystywanie metody Knilla przynosi duże efekty. Jest ona szczególnie pomocna przy nauce schematu ciała, uświadamiania sobie jego odrębności poprzez tworzenie relacji ja-otoczenie. Pomoc terapeuty, a nie wyręczanie umożliwia dziecku stanie się sprawcą wykonywanych czynności. Omawiana metoda jest doskonałym sposobem w tworzeniu pomostu pomiędzy dzieckiem a otoczeniem, gdyż przyswajane formy aktywności sprzyjają występowaniu spontanicznych form porozumiewania się. Stanowi ponadto podstawę pozwalającą dziecku opanować coraz bardziej złożone umiejętności konieczne do codziennego funkcjonowania i dalszego rozwoju.

METODY AKTYWNE OŻYWIAJĄCE DZIAŁANIA PEDAGOGICZNE

Pedagogika zabawy Klanza

Nazwa tej metody nasuwa skojarzenia: „coś jest przyjemne, coś wyzwala spontaniczność, coś wyzwala radość”. Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię, z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony. Proponuje zabawy i gry, które:

zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
wykluczają rywalizację,
dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo,
plastykę, oraz inne środki wyrazu.

Doświadczenie zaś własnej twórczości służy akceptacji własnych możliwości i ograniczeń (także fizycznych).

Wymiana myśli i odczuć, zrozumienie problemu, który można wspólnie rozwiązać sprzyjają integracji w grupie. Uczestnicy zabawy, bawiąc się pozbywają się stresu i niepewności, stają się otwarci na drugiego człowieka, ćwiczą się również w asertywności.

Dzięki pozytywnemu oddziaływaniu grupy, dzieci czują się bardziej dowartościowane, co wyzwala w nich chęć do działania.

Kinezjologia edukacyjna

Kinezjologia edukacyjna - metoda terapii różnych zaburzeń, takich jak zaburzenia ruchowe, zaburzenia uwagi, trudności w nauce czytania i pisania, opracowana przez dra Paula E. Dennisona. Określana jest ona mianem "gimnastyki mózgu" (ang. Brain Gym), według jej twórcy i zwolenników skutecznie uczy i pokazuje w praktyce możliwości wykorzystania naturalnego ruchu fizycznego, niezbędnego do organizowania pracy mózgu i ciała w celu rozszerzania własnych możliwości. Ma korzystnie wpływać na stan równowagi psychicznej, poczucie własnej wartości, lepszą organizację wewnętrzną i zewnętrzną, komunikację ze sobą i z innymi, i w konsekwencji dawać łatwość w porozumiewaniu się, umiejętność podejmowania właściwych decyzji we właściwym czasie, redukcję stresu i naukę szybkiego sposobu rozluźniania się.

Podstawy teoretyczne metody według twórcy są związane z funkcjami ludzkiego mózgu w trzech wymiarach: lateralności (laterality), skupienia (focus) i ześrodkowania (centering).

Kinezjologia edukacyjna jest stosowana w pracy z dziećmi:

ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia),
nadpobudliwymi psychoruchowo (z zespołem ADHD),
w celu poprawy funkcjonowanie umysłu (m.in. pamięć, koncentracja).

Metoda projektu

Podejście projektowe zakłada, że proces zdobywania wiedzy przez małe dzieci jest procesem naturalnym, spontanicznym i samodzielnym. Rolą nauczyciela nie jest nauczanie, ale koordynowanie pracy dzieci, organizowanie przestrzeni badawczej tak, aby dzieci samodzielnie zdobywały wiedzę. Ważnym aspektem pracy nauczyciela jest również uważna obserwacja działań dzieci. Metoda projektów umożliwia uczestniczenie każdemu dziecku, doświadczenie bycia skutecznym, współpracującym z rówieśnikami nad realizacją projektu.

Pierwszym elementem tej struktury są dyskusje. Podczas dyskusji mali badacze mówią, co już wiedzą na jakiś temat i czego chcieliby się dowiedzieć. Dyskusje te odbywają się z udziałem całej grupy. W tej fazie projektu następuje również tworzenie pytań, problemów na podstawie posiadanej wiedzy i tego, czego dzieci chcą się dowiedzieć.

Drugim elementem tej struktury jest praca dzieci w terenie. Ta forma organizacji pracy daje im możliwość szukania odpowiedzi na pytania badawcze i postawione hipotezy. Do tego celu organizuje się dzieciom badania w terenie i analizy materiałów źródłowych oraz stawianie następnych pytań.

Trzecia faza to dociekania i uporządkowanie zdobytej wiedzy, określanie nowych umiejętności.

Ostatni element tej struktury to pokaz. Są one ważnymi sposobami dokumentowania procesu uczenia się dzieci. W końcowym etapie mogą to być takie wydarzenia kulminacyjne, jak: impreza, wystawa, występ artystyczny itp.

TOC – techniki logicznego myślenia

W jaki sposób można osiągnąć pożądany stan zachowań w dobie nowoczesnych metod oddziaływania na uczniów? Jedną z teorii, która wspiera szkołę w kreowaniu postaw jest Teoria pokonywania ograniczeń (TOC) - pokonując ograniczenia stwarzamy możliwości.

Aby osiągnąć poprawę obecnego stanu myślenia, TOC stosuje trzy zasadnicze pytania dotyczące zmian:

Co zmienić? W co należy to zmienić ? Jak to zmienić?, czyli pytania na które poszukujemy odpowiedzi w kontekście zmian dotyczących zrównoważonego rozwoju. Zgodnie z teorią TOC, aby osiągnąć właściwe odpowiedzi na te trzy pytania należy zastosować zestaw narzędzi myślowych TOC: chmurkę, gałąź, drzewo.

Celem zastosowania tych narzędzi w pracy z uczniami jest:

identyfikowanie i definiowanie problemów (chmurka), w odniesieniu do sytuacji konfliktu wewnętrznego i zewnętrznego szukanie i konstruowanie rozwiązań problemów (logiczna gałąź) konstruowanie strategicznego i taktycznego planu aby osiągnąć te rozwiązania (drzewo ambitnego celu.

TOC dla edukacji pozwala dzieciom zdobywać wiedzę i umiejętności w zakresie:

efektywnego komunikowania się z innymi
określania i wyrażania własnych potrzeb
doskonalenia umiejętności rozumowania
rozwiązywania problemów
tworzenia planu osiągania ambitnych celów
wytrwałego dążenia do celu i przewidywania konsekwencji zdarzeń związanych z podjętymi decyzjami
przejmowania odpowiedzialności za własne uczenie się i rozwój.

TECHNIKI PARATEATRALNE

Drama

Drama jest metodą nauczania – uczenia się, ponieważ wyróżniają ją charakterystyczne, specyficzne czynności nauczyciela i ucznia. Czynności nauczyciela polegają na przekazywaniu dzieciom poleceń i próśb, aby rozwiązali konkretny problem wchodząc w roli i rozwiązując go w sytuacji fikcyjnej. Dzieci najczęściej w małych grupach przygotowują się do realizacji zadania, a następnie przedstawiają je w formie improwizacji. Dzieci biorące udział w dramie pogłębiają swoje przeżycia i realizują się twórczo, uczą się analizować różne reakcje: pozytywne, negatywne, a jednocześnie dokonują korekty zachowań. Nauczyciel pracujący techniką dramy powinien pamiętać o podstawowych zasadach nauczania, zwłaszcza o zasadach stopniowania trudności. Dramę należy bowiem wprowadzać od najprostszych jej technik (np. improwizacje w 2-3 osobowych zespołach), aż do scen improwizowanych z większą ilością dzieci.

W pracy z dziećmi młodszymi, stosowane techniki dramowe dające dobre efekty pracy to gry dramowe, rzeźby, oraz fotografie. Polecenia nauczyciela powinny być tutaj proste a problem do rozwiązania bliski i znany dzieciom, poczynając od tego, co jest bliższe dzieciom, przechodząc stopniowo do tego, co dalsze, nowe i nieznane.

Zastosowanie dramy jako metody pracy z dziećmi umożliwia:

rozwijanie w dziecku wiary w siebie,
kształcenie pełnej osobowości, pobudzanie harmonijnego rozwoju,
rozszerzanie zakresu aktywności dziecka,
wykorzystywanie w codziennej praktyce wychowawczej elementów sztuki w różnych jej przejawach (muzyka, teatr, plastyka),
rozwijanie wrażliwości, wyobraźni i doświadczeń,
stwarzanie takich sytuacji, w których dziecko uczy się dokonywać samodzielnych wyborów i podejmować decyzje,
kształtowanie postawy otwartej i kreatywnej
nacisk na indywidualny rozwój dziecka
rozwijanie i wzbogacanie słownictwa.

W grupie pracującej metodą dramy dzieci uczą się przede wszystkim współpracy, bycia ze sobą, wzajemnej akceptacji, znika wstydliwość, a w jej miejsce pojawia się otwartość, szczerość, pewność siebie, umiejętność dzielenia się i pomagania sobie. W dramie każdy odnosi sukces. Nie ma tu, bowiem nieważnych ról, nie jest to teatr, nie chodzi tu o wyreżyserowane popisy aktorskie, więc nie ma tu ról, które mogłyby być źle zagrane.

Technika zmiany ról

Technika ta polega na tym, że rola, jaką ma odegrać dziecko powinna mu umożliwić zdobywanie nowych doświadczeń. To dzięki technice zmiany ról dziecku z objawami lęku w interakcjach społecznych, nieśmiałemu organizujemy zabawę, w której ono gra rolę nauczyciela, a nauczyciel przyjmuje na siebie rolę dziecka.

Zawsze jednak rozpoczynamy od stworzenia takiej sytuacji zabawowej, w której tkwią warunki sprzyjające wyzwalaniu u dziecka niezależnego zachowania się w różnych miejscach i różnych sytuacjach.

Teatrzyk kukiełkowy, pacynkowy

Teatrzyk kukiełkowy, czy pacynkowy to taki teatrzyk, w którym dzieci samodzielnie wykonują kukiełki oraz pacynki stosowane później w różnych sytuacjach. Dzieci stają się wtedy reżyserami, scenografami, scenarzystami.

Często sytuacje teatralne dają nam okazję do rozmów z dziećmi na temat uczuć, emocji, oraz motywów działania.

Wszelkiego rodzaju teatrzyki, w których wykorzystuje się zarówno kukiełki jak i pacynki, wyzwalają aktywność twórczą, często przełamują barierę lęku, oraz nieśmiałości u wielu dzieci.

METODY Z ZAKRESU EDUKACJI MATEMATYCZNEJ

Edukacja matematyczna według Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej

W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka, stanowiące budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia (matematyczne) oraz umiejętności. Doświadczenia te przyczyniają się do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Podczas ich przetwarzania dziecko musi mówić, sprzyja to bowiem koncentracji uwagi i pomaga dostrzegać to, co najważniejsze. Zajęcia dla dzieci powinny być wypełnione zabawami, ciekawymi zadaniami i grami. Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci i dobre przygotowanie dzieci sześcioletnich do podjęcia nauki w szkole. Powstała ona w wyniku badań naukowych zmierzających do połączenia w jeden proces:

intensywnego wspomagania rozwoju inteligencji operacyjnej dzieci,
kształtowania odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom do pokonywania trudności,
rozwijania umiejętności matematycznych stosowanych w codziennym życiu i wymaganych potem na lekcjach matematyki.

Program edukacji matematycznej E. Gruszczyk – Kolczyńskiej ujmuje 12 kręgów tematycznych, które należy realizować w podanej kolejności, uwzględniając stopniowanie trudności i prawidłowości rozwoju dziecka:

1. Orientacja przestrzenna, czyli kształtowanie umiejętności, które pozwolą dziecku dobrze orientować się w przestrzeni i rozmawiać o tym, co się wokół niego dzieje.

2. Rytmy – rozwijają umiejętność skupiania uwagi na prawidłowościach i korzystania z nich w różnych sytuacjach; potrzebne są przy nabywaniu umiejętności liczenia i rozumienia sensu mierzenia.

3. Kształtowanie umiejętności liczenia oraz dodawania i odejmowania obejmuje proces począwszy od liczenia konkretnych przedmiotów przez liczenie na palcach do liczenia w pamięci.

4. Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania, którego celem jest przygotowanie dziecka do zrozumienia pojęcia liczby naturalnej (zbiory).

5. Rozwijanie umiejętności mierzenia długości w zakresie dostępnym 6-latkom (1 cm, 1 m, 1 km, stopa, kroki, łokieć, dłoń, patyk, sznurek, miara).

6. Klasyfikacja – czyli wspomaganie rozwoju czynności umysłowych potrzebnych do tworzenia pojęć (wprowadzenie dzieci do zadań o zbiorach i ich elementach – segregowanie).

7. Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych – doskonalenie umiejętności rachunkowych dzieci.

8. Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia (ważymy lalki, piłki, misia i inne zabawki), używamy terminu „ciężar”.

9. Mierzenie płynów – pomaga dzieciom zrozumieć pojęcia: mniej – więcej.

10. Intuicje geometryczne:

kształtowanie pojęć geometrycznych – dziecko konstruuje w swoim umyśle pojęcia samodzielnie (lustro, figury),
układanie szlaczków.

11. Konstruowanie gier przez dzieci – hartuje odporność emocjonalną i rozwija zdolności do wysiłku umysłowego:

gry – opowiadania
gry z czynnościami matematycznymi (doliczania, odliczanie).

12. Zapisywanie czynności matematycznych znakami (<, >, =,+,).

Wszystkie wymienione wyżej kręgi tematyczne trzeba zrealizować w podanej kolejności, gdyż uwzględnia ona nie tylko stopniowanie trudności, ale także prawidłowości rozwoju dziecka. Dla uzyskania dobrych efektów zajęcia powinny być prowadzone trzy razy w tygodniu. Zajęcia należy prowadzić dotąd, dopóki sprawiają dziecku przyjemność.

Taki zakres kształcenia sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci i dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.

METODY WSPOMAGAJĄCE NAUKĘ CZYTANIA

Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz

Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednocześnie rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, kinetycznych (czucie ruchu) i motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami, czyli integracji percepcyjno- motorycznej. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania. Usprawniane w tym zakresie, jak również kształtowanie lateralizacji (ćwiczenia ustalania ręki dominującej) i orientacji w prawej i lewej stronie ciała jest wskazana dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania, natomiast jest niezbędne dla dzieci, u których występują opóźnienie rozwoju tych funkcji. Ćwiczenia prowadzą do większej harmonii psychoruchowego: wyższego poziomu rozwoju i współdziałania funkcji intelektualnych (mowy, myślenia) i instrumentalnych ( spostrzeżeniowo- ruchowych). Dzięki temu dochodzi do prawidłowego wykonywania czynności ruchowych we właściwym czasie i przestrzeni, w harmonii z czynnościami poznawczymi, w tym językowymi. Doskonalenie integracji percepcyjno- motorycznej i kompetencji językowych ułatwia naukę czytania i pisania wszystkim dzieciom. Natomiast wyrównanie dysharmonii rozwojowych w przypadku dzieci z zagrożeniem dysleksji, może skutecznie zapobiegać powstawaniu niepowodzeń szkolnych. W ciągu trzydziestu lat pracy nad rozwijaniem tej metody powstały trzy podstawowe jej formy. W każdej z nich znajdują się propozycje różnych programów do wyboru, zależnie do potrzeb dzieci, z którymi pracujemy:

1. Piosenki i rysunki (proste wzory i piosenki)- dla najmłodszych dzieci wspierania rozwoju, a w szczególności - dla dzieci od czwartego roku życia oraz dzieci starszych opóźnionych w rozwoju

2. Piosenki i znaki (złożone wzory, kształty literopodobne i piosenki) - dla dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym w celu przygotowania do nauki czytania i pisania

3. Piosenki i litery (litery z alfabetu łacińskiego i litery specyficzne polskie oraz piosenki)- dla uczniów rozpoczynających naukę czytania i pisania w klasie „0” oraz uczniów dysleksyjnych.

Metoda I. Majchrzak

O czytaniu decyduje umysł i wzrok. Wzrok zdolny do rozpoznawania każdej litery. Autorka tej metody, jako pierwsze słowo do poznania, proponuje własne imię, ponieważ ze względu na swoje subiektywne odczuwanie ważności, staje się również subiektywnie łatwiejsze.
I. Majchrzak z wykształcenia socjolog, pracuje w Meksyku, zetknęła się z Simoną, która miała osiem lat, chodziła do drugiej klasy, ale nie umiała czytać. Jakkolwiek znała doskonale wszystkie litery z alfabetu i umiała je rozróżnić i nazwać, to jednak nie była w stanie złożyć ich w słowa. Wtedy autorka napisała imię „Simona” na kartce papieru i spostrzegła jej nagły uśmiech. Simona po raz pierwszy ujrzała słowo, które miało dla niej znaczenie. To spotkanie z Simoną było narodzeniem się pomysłu. Obserwując zachowanie małych uczniów w ich pierwszym kontakcie z własnym imieniem, jako słowem pisanym, wyczuwa się taki wielki ładunek wzruszenia i powagi, że „wręczenie imion” można traktować jako akt inicjacji. Jest to magiczny gest, wprowadzający drogę do ksiąg i wiedzy. Akt inicjacji- ważny obrzęd otwierający drogę do ksiąg i wiedzy. Dziecko odbiera przekaz, że ono samo może być „napisane i przeczytane”. I. Majchrzak opracowała propozycję dydaktyczną, którą nazwała „ściana pełna liter”. Jest to system ćwiczeń wizualnych wiodących, dziecko od rozpoznawania swojego imienia do umiejętności czytania. Pierwszy etap tej metody, to akt inicjacji. Każde dziecko dostaje wizytówkę z napisanym swoim imieniem, w brzmieniu, jakim sobie ono samo życzy np.: Julia, Juka czy Juleńka. Gdy wszyscy mają już swoje wizytówki i gdy obejrzy sobie do woli, dzieci szukają miejsc w sali gdzie chcą je ulokować. Równocześnie też powinna być zawieszona długa taśma ze wszystkimi literami alfabetu. Dzieci dostają nowy komplet wizytówek, które będą służyły do poznawania kolejnych liter alfabetu w alfabetycznym porządku. Będą poznawały codziennie jedną literę małą i wielką. Na swoich wizytówkach zaznaczą każdą kolejną poznaną literę. Kolejny etap to nazwany przez I.Majchrzak „Targ liter”. Gdy już dzieci poznają cały alfabet dostają kopertę z literami swojego imienia. Układają swoje imię najpierw śledząc napis na kopercie, później już z pamięci. Następnie szukają ukrytych w imieniu słów. Np. Małgosia mogłaby odkryć słowa „mała”, „miła”, „mało”, „siła”. Następnie dzieci wymieniają się literami tak aby mogły skompletować cały alfabet. Wynikiem tego „targu liter” będzie Taśma papieru z naklejonymi w odpowiednim porządku alfabetem. Kolejny etap to „Gra w Sylaby”. Dajemy dzieciom sylaby i proponujemy, aby próbowały ułożyć je w słowa. Wygrywa ten, komu sylaby ułożą się w słowa. W karty sylabowe można też wpisywać małe jedno sylabowe rzeczowniki tj. kot, koń, pies, rak, las, rok, nos. Po pewnym okresie ćwiczeń w własnym imieniem i po poznaniu brzmienia wszystkich liter, dziecko jest w stanie przeczytać to znaczy odcyfrować i zrozumieć inne pojedyncze słowa. Następny etap nauki czytania to ćwiczenie „nazywanie świata”. To ćwiczenie polega na przyporządkowaniu odpowiedniej nazwy do wszystkiego, co znajduje się wokół nas, czyli przedmiotów w sali, nazw ciała i części garderoby. Będzie to również układanka słowno- obrazkowa. Zadaniem dzieci będzie odnajdywanie właściwego obrazka do odczytywania słowa. Następnie dzieci czytają już zdania i podpisują nimi obrazek. Autorka zwraca uwagę, że niekonieczne jest odcyfrowanie wszystkich liter by zrozumieć słowo, ani wszystkich słów by zrozumieć sens zdania. Gdy nawet dziecko źle coś odgadnie, pozostanie na końcu ze słowem, które w sposób ewidentny nie pasuje do obrazka, zrozumie, że trzeba wrócić i zacząć od nowa. Metodę tę autora opisała w książce pt. „Wyprowadzenie dziecka w świat pisma”.

Glottodydaktyka

Glottodydaktyka - edukacja językowa - to innowacyjna metoda przygotowująca dziecko do nauki czytania i pisania. Metoda ta pozwala inaczej spojrzeć na wychowanie i nauczanie dziecka, na jego rozwój emocjonalny i społeczny. Odpowiednio wydłuża czas przygotowania dziecka do nauki czytania i pisania, aby skrócić do minimum czas opanowania płynnego czytania i pisania.

Jej cechą charakterystyczną jest wyróżnienie pośrednich etapów w kształtowaniu syntezy i analizy fonemowej.

Metoda stworzona przez polskiego naukowca Bronisława Rocławskiego. Prof. Rocławski dołączył do polskiego alfabetu nowe wieloznaki: ni, si, zi, ci, dzi. Wszystkie zaś wieloznaki nazywa literami alfabetu.

Glottodydaktyka wpisuje się również w ogólnie pojętą metodykę, dydaktykę oraz psychologię nauki języków obcych, a także w pedagogikę specjalną, logopedię i inne dziedziny nauki, co świadczy o jej dość szerokim interdyscyplinarnym wykorzystaniu.

Naturalna nauka języka

Naturalna nauka języka" - Elżbieta Czerwińska

Naturalna nauka języka stanowi nurt edukacji humanistycznej, podmiotowej. Jest oparta na rozwijaniu i pogłębianiu chęci dziecka do nauki mówienia, czytania oraz kreślenia symboli graficznych, czemu towarzyszy aktywność twórcza (dramatyczna, muzyczna, ruchowa, plastyczna). Założeniem modelu jest wspomaganie indywidualnego rozwoju dziecka z wykorzystaniem jego własnej inicjatywy. Pozwala to dziecku osiągnąć sukces, zminimalizować sytuacje stresowe. Naturalna nauka języka jest rozumiana nie tylko jako uczenie się języka, ale przede wszystkim jako edukacja poprzez język, który jest środkiem komunikacji. Potrzeba komunikowania się z innymi odbywa się poprzez słowo, gest, ruch, muzykę i dźwięk, barwę, kształt, liczbę. Aktywność werbalna dziecka sprawia, że rozwija ono swą „poetycką twórczość” między innymi poprzez:

zabawy słowami nowo poznanymi,
zabawy rymowane,
tworzenie „wywracanek” słownych,
tworzenie własnego języka,
układanie wyliczanek itp.

Naturalna nauka języka oparta jest również na nauce czytania i pisania. Program nauki czytania dotyczy trzech form:

czytania wspólnego z dziećmi,
czytania zespołowego,
czytania samodzielnego.

Pisanie stanowi formę aktywności, w której dziecko uczy się dokonywać analizy i syntezy wyrazu. Rodzaje ćwiczeń obejmujących kreślenie symboli graficznych są podobne do obowiązujących przy nauce czytania:

pisanie dla dzieci,
pisanie z dziećmi,
pisanie samodzielne.

Istotnym czynnikiem modelu jest organizacja sali. Tworzy się kąciki zainteresowań, takie jak: kącik książki, kącik słuchania, kącik przyrody, kącik alfabetyczny, kącik pisania, kącik matematyczny, kącik plastyczny, kącik komputerowy, kącik teatralny i wiele innych, w zależności od potrzeb i pomysłów zarówno nauczyciela jak i dzieci.

Naturalna nauka języka sprzyja wyzwalaniu pozytywnych reakcji emocjonalnych, motywuje dziecko do podejmowania różnorodnych działań. W pracy rezygnuje się z przewagi oddziaływań grupowych na rzecz pracy indywidualnych lub w małych zespołach. Naturalna nauka języka jest metodą, która dzięki swej prostocie przynosi szybkie i znaczące efekty w procesie nabywania umiejętności czytania i pisania.

Metoda skutecznego zdziwienia prof. Monika Wiśniewska - Kin

Metoda ta wykorzystuje naturalny potencjał dziecka w wieku przedszkolnym, które uczy się przez mówienie, konstruowanie, ruch, oraz przy użyciu zmysłów i emocji.Daje możliwość zaspokojenia ciekawości i chęci eksplorowania świata. Dzieci konstruują swoją wiedzę na temat liter i dźwięków, rozpoznają związki pomiędzy dźwiękiem głoski, a obrazem wizualnym litery. Przy pomocy wysokiej jakości wizualizacji graficznych tworzymy historię o 22 dźwiękach, a samo czytanie zaczyna być rodzajem ekspresji i artystycznego wyrazu.

TECHNIKI RELAKSACYJNE

Masaż relaksacyjny - wierszyki masażyki prof. Marty Bogdanowicz

Masaż relaksacyjny będący jedną z technik relaksacyjnych opiera się na zabawie bazującej na naturalnej aktywności dziecięcej, służy pogłębianiu kontaktów pomiędzy dziećmi i dorosłymi, odprężaniu i wspólnemu przeżywaniu radości.

Podczas tego typu zabaw używany jest spowolniony ruch i gesty: głaskania, kołysania, drapania, itp. Są to spontaniczne ruchy, pomagające w odpędzeniu zmartwień, napięć, zwiększeniu pewności siebie. Masaż relaksacyjny wymaga od dzieci osobistego zaangażowania, wspomaga i ćwiczy koncentrację.

Jego głównym celem jest łagodzenie wewnętrznych napięć, zmniejszenie stresu, stworzenie warunków sprzyjających odprężeniu, rozwijanie twórczej wyobraźni.

Muzyka relaksacyjna

Jest ona najprostszą a zarazem bardzo skuteczną formą kształtowania pozytywnych emocji wśród dzieci polegającą na słuchaniu krótkich utworów lub fragmentów odpowiednio dobranej muzyki artystycznej, poważnej.

Muzyka relaksacyjna ma bardzo duży wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie. Pozwala ona redukować stres, lęki, depresje.

Bardzo ważna w doborze muzyki do ćwiczeń jest tonacja, tempo, oraz czynniki psychologiczne, fizjologiczne i estetyczne, po to by spowodować różnorodne reakcje słuchowe, fizyczne i emocjonalne.